۱-بازرسی لوله فعلی

اولین مرحله در یک پروژه اسلیپ لاین، بازرسی لوله فعلی است. این مرحله باعث شناسایی خط لوله و بررسی عملیاتی بودن نوسازی درجی میشود. در طی این مرحله، تعداد و محل تکه های جابه جا شده لوله و سایر موانع احتمالی را شناسایی کنید.

از یک دوربین مداربسته کنترل از راه دور برای بازرسی داخل لوله استفاده کنید. با کشیده یا شناور شدن این واحد در درون لوله اصلی، تصاویر دریافتی از آن را می توان با تجهیزات ضبط تصویری موجود در محل عملیات، مشاهده و یا ضبط نمود.

۲- تمیزکاری و مشخص کردن مسیر خط لوله

لازم است که خط لوله فعلی نسبتا تمیز باشد تا امکان جایگذاری لوله آستری پلی اتیلنی مهیا باشد. این مرحله دوم متضمن سادگی نصب است. این مرحله را می توان با بکار بردن بیل مکانیکی تمیز کننده، کایت ها و توپک های تمیزکاری یا با کشیدن یه قطعه آزمایشی از آستری پلی اتیلنی از میان لوله فعلی، به انجام رسانید.

مشخصا تلاش برای درج یک آستری به میان لوله ای که موانعی از جمله ماسه، گل ولای، ریشه درختان یا اجزای تخریب شده خود لوله در آن وجود دارند، اقتصادی نیست و حتی ممکن است غیرممکن باشد. مرحله ۲ معمولا همزمان با فرآیند بازرسی در مرحله ۱ انجام می شود.

۳- جوش دادن قطعات لوله های پلی اتیلن

لوله های پلی اتیلن را می توان با استفاده از جوش لب به لب، اتصال نر و مادگی با گسکت، یا جوشکاری اکستروژنی به هم متصل نمود.انتخاب روش اتصال بوسیله نوع لوله های پلی اتیلن که می خواهیم در لوله فعلی درج کنیم، مشخص می شود. معمولا لوله های پلی اتیلن تک جداره با استفاده از جوش لب به لب به هم متصل می شوند. از سوی دیگر لوله های پلی اتیلن با دیواره پروفیلی را می توان با استفاده از روش های یکپارچگی نر و مادگی گسکت دار یا بوسیله تکنیک های جوشکاری اکستروژنی به هم متصل نمود. برای دریافت دستورالعمل پیشنهادی، با کارخانه سازنده مشورت نمایید.

 – جوش لب به لب-لوله های تک جداره

طول های مجرایی از لوله های پلی اتیلن تک جداره را می توان با استفاده از روش جوش لب به لب به هم متصل نمود. یکپارچگی این روش اتصال بنحوی است که چنانچه به درستی انجام شود، استحکام اتصال حاصله برابر یا بیشتر از پایداری ساختاری خود لوله است. این فرآیند امکان جایگذاری یک آستری بدون نشتی را به درون بخشی از سیستم فعلی که در دست نوسازی است، فراهم می نماید.

لبه های بیرونی جوش که درزمان انجام جوش ایجاد می شوند را می توان بعد از اتمام تایید کیفیت اتصال و با استفاده از ابزاری خاص پیش از درج لوله آستری به درون لوله فعلی، برداشت. برداشتن این لبه ها درصورتیکه فاصله بین آستری و خط لوله فعلی کم باشد، ضرروی است و در غیر اینصورت لزومی به انجام آن نیست.

 – کشیدن طول هایی از لوله آستری به درون لوله فعلی

معمولا کشیدن طول های مجزا در تغییرات طبیعی شیب و جهت سیستم لوله موجود امکان پذیر است. محل پیچ های تند ک شعاع آن ها بیش از حداقل شعاع خمش توصیه شده لوله آستری پلی اتیلنی می باشند، به عنوان نقاط دسترسی استفاده می شود. با برنامه ریزی صحیح می توان از برخی موانع بالقوه در فرآیند راندن آستری، به عنوان یک مزیت استفاده نمود.

سوالی که همواره وجود داشته است، میزان حداکثر طول قابل کشیده شدن برای یک سیستم خاص است. در حالت ایده آل، هر طول باید به اندازه ای باشد که از نظر اقتصادی ممکن بوده و از استحکام کششی ماده پلی اتیلنی تجاوز نشود. کشیدن این میزان طول لوله بصورت نادر انجام می شود. کشیدن قطعه ها، به عنوان مسئله ای عملیاتی، اغلب بوسیله ملاحظات فیزیکی در محل کار یا بواسطه محدودیت های تجهیزاتی، محدود می شوند.

طراح برای اطمینان از نصبی راضی کننده، چیزی را که به عنوان حداکثر طول کشش از آن یاد می شود، برای یک شرایط خاص مورد آنالیز قرار می دهد. حداکثر طول کشش، تابعی از استحکام کششی و وزن لوله آستری پلی اتیلنی، دمایی که لوله آستری در آن بکار گرفته خواهد شد، ابعاد فیزیکی لوله آستری، و کشش اصطحکاکی موجود در طول لوله آستری پلی اتیلنی است.

معادلات ۱۱-۹ و ۱۱-۱۰ برای تعیین حداکثر طول کشش عملیاتی، مورد قبول واقع شده اند. یکی از فاکتورهای مهم در این محاسبات، استحکام کششی یک لوله پلی اتیلن خاص می باشد که می بایست از اسناد کاخانه سازنده استخراج شود.

 – حداکثر نیروی کششی(MPF)

که در آن:

MPF  =    حداکثر نیروی کشش، ۱b-force

f_y     =    فاکتور طراحی(ایمنی) تسلیم کششی، ۴۰/۰

f_t     =    فاکتور طراحی(ایمنی) زمان کشش، ۹۵/۰ ^*

T     =    استحکام تسلیم کششی، psi

OD   =    قطر خارجی، اینچ

DR   =    نسبت ابعادی، بدون بعد

^*مقدار ۹۵/۰ برای کشش هایی تا ۱۲ ساعت مناسب است.

 – حداکثر طول کشش(MPL)

که در آن:

MPL   =   حداکثر طول کشش مستقیم روی سطح نسبتا هموار، فوت

MPF  =    حداکثر نیروی کشش، ۱b-force (معادله۱۱-۹)

W     =    وزن لوله، ۱bs/ft

CF    =    ضریب اصطحکاک، بدون بعد

=    ۱/۰، وجود جریان در لوله میزبان

=    ۳/۰، مقدار متداول برای لوله میزبان تر شده.

=    ۷/۰، خاک ماسه ای نرم

 – لوله با دیواره پروفیلی

لوله های پلی اتیلن با دیواره پروفیلی در انواعی با ساختار دیواره یکنواخت و یا با دیواره متغیر در بازار در دسترس هستند. برخی از این محصولات به همراه اتصلات نری و مادگی گسکت دار رائه می شوند، سایر آن ها با یک یا بیش از یک روش جوش گرمایی مثل جوشکاری اکستروژنی، جوش لب به لب و یا الکتروفیوژن به هم متصل می شوند. محصولاتی که دارای پیکربندی نری و مادگی هستند باید به جای کشیده شدن،به درون خطوط اولیه لوله، فشار داده شده یا «جک زده شوند».

۴-دسترسی به خط لوله اصلی

حفر گودال های دسترسی، مرحله بعدی از دستورالعمل نوسازی درجی است. حفره های دسترسی از منظر اندازه و پیکربندی، تفاوت های چشم گیری دارند که این تفاوت ها به تعدادی از فاکتورهای مرتبط به پروژه بستگی دارد که از آن جمله عبارت اند از:

• عمق لوله فعلی
• قطر لوله آستری و لوله فعلی
• سفتی لوله آستری
• شرایط خاک موجود در محل
• دسترسی به تجهیزات
• ملزومات خدماتی و ترافیکی
• جغرافیای محل کار

به عنوان مثال، در هنگام تلاش برای اسلیپ لاین سیستمی قطور که در عمق زیاد و در خاک نسبتا ناپایدار دفن شده است، نیازمند گودال دسترسی بزرگی هستیم. در مقابل، گودالی که برای اسلیپ لاین لوله ای کوچکتر که منطقا در عمق کمی (بین ۵تا۸فوت) دفن شده است، حفر می شود، ممکن فقط کمی عریض تر از خود لوله آستری باشد. در عمل، شرایط ساده تر، متداول تر هستند. یک پیمانکار با تجربه، محدودیت های محل کار را به خوبی می شناسد و از آن ها برای دستیابی به بهترین مزایای اقتصادی بهره برداری نموده و این ضامن تاسیساتی مقرون به صرفه است.

یک نمونه گودال دسترسی متداول برای لوله ای با طول های از پیش جوشکاری شده لوله پلی اتیلن تک جداره، در شکل ١١-٦ نشان داده شده است. شکل ١١-٧، شماتیکی از یک روش دسترسی است که ممکن است با لوله پروفیلی ازآن استفاده شود.

شکل ١١-٦. نمونه اي متداول از گودال دسترسي براي اسليپ لاين طول هاي جوشکاري شده از آستري پلي اتيلني

شکل ۱۱-۷ نمونه اي متداول از گودال دسترسی براي اسلیپ لاین آستري هاي پلی اتیلنی نري و مادگی